Vader en zoon.
Het verhaal van een vader.
Ik ben vader van een dochter (36) en ook van een zoon (31).
Heb altijd een heel goede vader willen zijn, ook lang gedacht dat ik het was, en ben er allang achter gekomen dat je nooit de vader kunt en zult zijn die je kinderen het liefste zouden willen hebben.
Mijn vader was dat ook bepaald niet. Maar ik ben gaan zien dat de vader die hij voor me was – met al zijn tekortkomingen – precies de vader was die ik nodig had.
Dat zou voor mij en mijn kinderen ook wel eens zo kunnen zijn. En dat zeg ik zonder mezelf vrij te pleiten van wat dan ook waarin ik tekort schoot. Het neemt ook het pijnlijke van sommige dingen niet weg.
Maar het is niet aan mij om hierover te oordelen maar aan mijn kinderen. En misschien zelfs niet aan hen.
Ik heb altijd gepoogd, naast het fysieke e.d., hun geest te voeden, en dan bedoel ik niet hun verstand. Maar ook die tijd is voorbij: het belangrijkste is nu dat ik er gewoon ben, bereid ben naar hen te luisteren, ook naar het kritische, zonder mezelf vrij te pleiten maar ook zonder in zelfbeschuldiging te stappen. Leerzaam.
Hieronder, samengevat, het verhaal van een zoon, een vriend van mij, over zijn relatie met zijn vader. Eigenlijk is de zoon hier volwassener dan de vader. Onze zonen en dochters hebben van ons geleerd en zien ons op een manier zoals wij onszelf vaak niet kennen.
Het verhaal van een zoon
“Ik heb onlangs wat tijd doorgebracht met mijn vader.
Hij heeft Engels in Saoedi-Arabië onderwezen. Zijn contract is beëindigd en hij heeft besloten het niet te verlengen. Hij vroeg of ik met hem over zijn volgende stappen kon praten en dus brachten we een ochtend samen door.
Hij gaf aan dat hij weer aan softwareontwikkeling wilde gaan doen en vroeg of ik (ik heb een softwarehuis) iets voor hem had.
Ik zei: nee.
Hij is idealistisch en fanatiek en ik denk niet dat ik met hem kan werken. Ik vraag me ook af of hij wel goed zicht heeft op wat hij kan, want hij is er al te lang uit.
Ik stelde voor dat we dat we samen aan iets zouden gaan werken zodat we allebei een objectiever idee zouden krijgen van wat hij wel en niet kan. Hij kan dan ook een gevoel krijgen of softwareontwikkeling echt iets voor hem is.
Het was een grote uitdaging voor mij om nee te zeggen. Hij kan behoorlijk doorgaan en heeft me vaak bedolven onder zijn goede bedoelingen.”
De vader als spiegel
“Dit soort idealisme gekoppeld aan fanatisme is een spiegel waar ik al lang naar heb zitten kijken. Ik heb geleerd dat het zich in mij manifesteert als ik me fixeer op een idee dat in mijn verbeelding de problemen van de wereld oplost, LOL! De vrouwen in mijn leven beginnen dan vragen te stellen of dit idee wel zo praktisch is. Ik ervaar dat als ondermijning en begin mijn idee met hand en tand te verdedigen! Oef.
Wat ik zo interessant vind aan deze spiegel is het diepe verlangen dat er uit spreekt om een held te zijn en de wereld te redden. Ik ben gaan zien dat dit duidelijk voortkomt uit een gebrek aan echte zelfwaardering.
Wat hier werkt voor mij is, om te zien en te claimen dat ik ‘waarde’ heb en ook om mijn idee, wat ‘waarde-hebben’ is, te herzien. Ik hoef niet alle wereldproblemen op te lossen. Mijn waarde ligt in ‘er helemaal te zijn’ in mijn dagelijks leven en de uitdagingen die zich aandienen onder ogen te zien.”
Agressie gebruiken
“De ontmoeting met mijn vader gaf me ook de gelegenheid het 3e principe van volwassen mannelijkheid in praktijk te brengen. Dat luidt: “gebruik je natuurlijke agressie als man om innerlijk werkelijk vrij te worden en te blijven; dus, om ook als het lastig wordt, naar eigen weten en inzicht te blijven handelen.”
Door het overrompelende enthousiasme van mijn vader te absorberen, voorkwam ik dat ik impulsief re-ageerde. Door echt te luisteren, kon ik onderscheid maken tussen wat waarde heeft en wat niet. Ik kon vragen stellen over aspecten van wat hij naar voren bracht en tegelijkertijd stevig zijn in mijn antwoord.
Die stevigheid is niet gemakkelijk voor mij omdat ik het graag goed wil hebben met mensen en zo gauw in een compromis terecht kom. Maar bovenstaande inzichten hebben me geholpen om mijn vader op een werkelijke manier te ontmoeten.”