Erkenning willen maar niet krijgen.
Een vriend vertelde me over zijn relatie met zijn vrouw.
Dat hij vindt dat hij te weinig erkenning krijgt van zijn vrouw. Bijvoorbeeld als het gaat om afwassen.
Zijn vrouw kookt en hij vindt het kloppen dat hij dan afwast. Dat is de afspraak. Hij vergeet die alleen wel eens – zijn verweer: ik heb lang alleen gewoond – en krijgt dan fors op zijn donder. Onprettig, hoe ze het doet, maar ze heeft natuurlijk een punt. Hij heeft er hard aan gewerkt om oplettender te zijn en inmiddels vergeet hij het niet meer.
Alleen, hij vindt dat ze daar wel eens wat aardigs over mag zeggen maar dat doet ze nooit. Hij is daar wel eens over begonnen maar op de een of andere manier werkt het niet en komen ze altijd in een discussie terecht waar ze hem, weliswaar verpakt als grap, de boodschap geeft dat hij het toch nooit leert om een goede echtgenoot te zijn.
We keken daar samen naar, temeer omdat ik het gedrag ook wel herken. Dat ik diep van binnen graag een pluim krijg en daar naar hengel.
Neem initiatief
We kwamen tot de volgende conclusie:
Erkenning WILLEN voor de afwas is toch eigenlijk iets kinderlijks. Zij kookt, hij wast af, dat is de afspraak, dat doe je gewoon. In feite is het de kleine jongen in hem die een aai over de bol wil krijgen van moeder omdat hij zo goed zijn best heeft gedaan en geleerd heeft zich aan de afspraak te houden.
Maar, elkaar erkenning GEVEN voor wat je beide doet is natuurlijk – of zou natuurlijk moeten zijn – in een liefdesrelatie.
En als je merkt dat er hier iets mist dien je initiatief te nemen om dit gezamenlijk te onderzoeken.
Wat is hier aan de hand? Waarom krijg ik geen erkenning? Is het misschien zo dat zij zich ergens niet gezien en gerespecteerd -erkend – voelt? Iets wat ik onder ogen dien te zien en te veranderen?
Of, wat ook een mogelijkheid is, is er iets in haar gedrag wat niet respectvol is naar mij als man. Zo ja, dat is onacceptabel. Iets wat ik onder haar aandacht dien te brengen. Confrontatie dus.