‘Tough love’(2) – toxic masculinity?

In de bijeenkomst waar mijn vorige bericht over ging ontstond een groot man-vrouw conflict.

Ik was met twee Engelse mannen achter gebleven in een café en een nieuwe mogelijkheid kwam al pratend en drinkend op: een internationaal centrum in R’dam. Het voelde ongelooflijk uitdagend en we raakten zeer geïnspireerd.
Zo gingen we op huis aan waar de vrouwen bij elkaar zaten en hun eigen gesprek hadden. We gingen voluit en overvielen hen met onze energie. Er was een complete mismatch.
Ik weet niet meer precies hoe het eindigde maar merkte ’s nachts dat mijn vrouw zeer, zeer boos was.

Ik sprak er met haar onder vier ogen over maar kwam niet verder dan sorry en een gevoel van me schuldig voelen.
We spraken erover in de groep. Met name mijn vrouw was laaiend, op ons alle drie, maar vooral op mij, en wat minder op een ander, en ze draaide er niet om heen.
Hoe ga je daar nou op een goede manier mee om?

Ik luisterde naar wat ze me te zeggen had, haar aankijkend. Verdedigde me niet.
Maar pijnlijk was dat ik, door drank, geen heldere herinnering meer had aan hoe ik me had gedragen.
Ik deelde dat.
Mijn vrouw bleef onvermurwbaar.

Ik ontkwam niet aan schaamte en een soort schuldgevoel en me gedeisd houden als man.
Zo speel ik het meestal, bij gebrek aan een alternatief.
En zo gebeurd het vaak tussen man en vrouw.
Zij, in moeder modus, leest hem de les dat hij weer eens heel ondeugend is geweest. Toxic masculinity.

Kan het anders?

Mijn ‘partner in crime’-vriend gaf het voorbeeld en weigerde naast mij in de beklaagdenbank te gaan zitten.
“Wij mannen komen met onze inspiratie en ja, daarin maken we fouten. Maar we laten ons niet intimideren noch castreren, nooit en te nimmer. We blijven komen. We houden niet terug.”

Iedereen ontspande, mannen en vrouwen.
Dat was een echt antwoord.

Dat is volwassen mannelijkheid.